آرای سیزده استان تاثیری در برد و باخت دو کاندیدا نداشته است. در اهواز جلیلی ۹۹ هزار، در ساری پزشکیان ۶۶ هزار، در کرج پ ۴۲، در قزوین پ ۳۴، در شیراز پ ۲۸، در شهرکرد پ ۳، در هرمزگان ج ۳۹، در یاسوج ج ۲۵، در همدان ج ۱۷، در بوشهر ج ۸، در بجنورد ج ۶، در لرستان ج ۳ و در یزد جلیلی ۲ هزار رای بیشتر از رقیب بدست آورده و در مجموع همه این استانها، جلیلی ۲۶ هزار رای بیشتر از پزشکیان داشته و آرا این استانها در تعیین برنده و بازنده بی‌تاثیر بوده است.
بحث شیرین ترک و فارس یا به عبارت دقیقتر فارس و غیرفارس تعیین کننده پیروز این رقابت بود. پزشکیان حدود ۸۵٪ آرای تبریز، اورمیه و اردبیل را از آن خود کرده و رقیب را همین جا خاک کرد. سنندج ۷۸٪، کرمانشاه ۶۹٪، زاهدان ۶۸٪، ایلام ۶۸٪، زنجان ۶۲٪، رشت ۶۳٪، گلستان ۵۷٪ و تهران ۵۵٪ آرای خود را به پزشکیان داده تا اتحادیه غیرفارسهای ایران به رهبری ترکها بر انحصارطلبان پیروز شود. انحصارطلبان نیز به همین راحتی از میدان بدر نشدند و قم ۶۹٪، خراسان جنوبی ۶۶٪، کرمان ۶۲٪، مشهد ۶۱٪، سمنان ۶۰٪، اصفهان ۵۹٪ و اراک ۵۸٪ آرای خود را به جلیلی دادند تا بگویند که نمیخواهند اریکه قدرت را به غیرخودی داده و دیگران را در توزیع قدرت و ثروت سهیم کنند.
کردستان با کمتر از ۳۰٪ کمترین مشارکت را داشت و آن اندک رای دهندگان نیز به پزشکیان رای دادند. ولی مشارکت کردهای شیعه در ایلام و کرمانشاه، دو برابر کردهای سنی بود که دو سوم آرای آنها نیز به پزشکیان بود و کردهای آذربایجان غربی نیز مشارکت اندکی داشتند و همین باعث شد تا درصد مشارکت آذربایجان‌غربی در قیاس با سایر استانهای آذربایجان کمتر باشد.
سالها بود که ترکها نه کاندیدایی در داخل حکومت نه نماینده‌ای در میان مخالفان داشتند تا روی آنها حساب کنند و این باعث می‌شد تا برخی‌ها از ادغام شدن ترکها در بطن جامعه فارس‌زبان و جامعه سیاسی مرکزگرای ایران بگویند. غافل از آنکه ترکها در فقدان فرد یا گروهی که حداقل بخشی از آنها را نمایندگی کند، دست و پا می‌زنند. نویسنده کتاب مستطاب ایران بین دو انقلاب (نشرنی، ص ۳۵) به نقل از ادوارد براون، کل تاریخ ایران را مبارزه‌ای پایدار میان ترکهای شمالی و فارسهای جنوبی قلمداد کرده و به نقل از ولادیمیر مینورسکی می‌گوید که این دو مانند آب و روغن بوده و باهم ترکیب نمی‌شوند.